Misschien wel nooit.

Ik dacht vroeger altijd dat ik moeder zou worden, maar ik dacht ook dat ik een echte carrière zou hebben, en er nooit iemand zou zijn die van de "echte ik" zou houden. Ze zeggen altijd dat je leven anders loopt dan je denkt, en ik ben vandaag (denk ik) tot een conclusie gekomen. Elke maand voor ik ongesteld moet worden, vliegt het idee dat ik zwanger zou kunnen zijn me aan. (en dan slik ik de pil!) De angst voor nog een mega teleurstelling, de zenuwen voor de eerste weken waarin alles nog mis kan gaan. Ik voel al dat ik me verzet tegen het idee van een zwangerschap. Ik zou het niet kunnen om het te proberen, Ik denk dat ik dan toch niet genoeg van het groeiende "iets" in mijn buik zou kunnen houden. dat ik ervan uit zou gaan dat het mis gaat, en dat ik daarom (al vanaf dag 1) een klote moeder zou zijn. (als je je niet emotioneel kan hechten aan een kind wat doe je het dan aan) en daar voel ik me schuldig over. Dat kan ik een kind niet aan doen. (en dan denk je dat zijn toch allemaal tekenen dat je ervan houdt) Maar ik voel echt een emotioneel gat als ik daar aan denk, daar zit geen gevoel, en daar komt het denk ik ook niet. Ik denk dat ik mezelf al als "onvruchtbaar" heb afgeschreven, en om eerlijk te zijn vind ik het prima. Mijn leven is goed, nu, en zoals het is. Ik zou het niet kunnen die eerste 12 (25) weken door te komen met een zwanger gevoel. Ik zou me de hele tijd voelen alsof ik morgen naar een begrafenis moet. alsof je elke seconde afscheid zou moeten kunnen nemen. En je wereld weer in elkaar zakt. Ik ben op het punt dat ik het nog lang niet wil "proberen". Misschien wel nooit. 

Deze zomer (nog niet)

Vandaag een jaar geleden ging dag 1 van mijn 11 dagen zwangerschap in...

Na mijn uitgerekende datum heb ik het beter los kunnen laten, maar en zijn nog momentjes dat je je voorgestelde toekomst mist. (als je alles van mijn blog leest zou je kunnen denken dat ik erin blijf hangen, maar het gaat echt goed, ik blog om mijn gevoelens weg te schrijven als ik daar zin in heb, en nu zo midden in de zomer is zo'n moment)

Overal op de tv en het internet staan mensen stil bij de MH17 ramp. Wat er ook voor zorgt dat onze ramp nu weer meer in mijn hoofd zit.

Een jaar verder, deze zomer is niet zoals ik het me een jaar geleden voorgesteld had.

Vorig jaar was het prachtig weer en ik zat volop te denken aan dit jaar zomer! "Volgend jaar is alles anders!" Gezellig met een 3/4 maand oud kindje in de kinderwagen mee naar het strand en al het leuks van de zomer ontdekken! Ik weet dat er nog heel veel zomers komen in mijn leven, en dat die voorgestelde zomer ooit wel eens komt. maar het is gewoon nog niet dit jaar...

Dit jaar (vorige maand) heb ik al het babyspul ingepakt en het huis uit gedaan. (Ik heb al koffers vol met "leuk klein spul" dat ik in de loop van de jaren gekocht heb, er zitten dus geen "die baby" gevoelens aan vast) en het heeft een poosje uitgestald gestaan, dat vrolijke hoekje, dat stukje toekomstbeeld, heeft me door de eerste maanden gesleept. (Ook om het stukje "het was echt" vast te houden.) Maar nu werd het tijd om het in te pakken en op te bergen, zodat het weer tevoorschijn kan komen als we ooit een kindje krijgen. Al moet ik eerlijk zeggen dat toen het net ingepakt was, de hoek waar het bedje stond ineens wel heel kaal, leeg en kleurloos was. Ik ben blij dat ik zolang gewacht heb, ik was er klaar voor om het op te bergen en daardoor werd het makkelijker om met "die" lege plek om te gaan.

Intussen ben ik aan het leren om van deze zomer te genieten. Je weet het maar nooit je leven kan in de loop van 1 dag veranderen! Carpe diem

The good things and the bad things...

My pile of good things!

Daar gaan we weer! Even van me afschrijven. hoe ik de negatieve lading, de verdrietige gedachtes, en de toekomst die ik nu (ik was over 9 dagen uitgerekend) had moeten hebben een beetje meer heb los kunnen laten. Soms als ik weer eens op de kalender kijk en eraan word herinnerd dat het bijna 13 maart is er nog wel een soort van baal gevoel over me heen komt, dat "dikke pech" baal gevoel. Maar het constant in mijn hoofd zitten van die paar prachtige dagen, die opeens zo ruw stopten gaat een beetje meer op de achtergrond draaien.

Ik dacht vandaag aan deze quote:




The good things and the bad things...

"The good things don't always soften the bad things"... Hoe waar kan dat zijn!
Die 11 dagen dat ik wist dat ik zwanger was leefde ik in mijn droom! En als je droom dan eindigd en je wakker word in een nachtmerrie is "the bad thing" misschien wel erger dan de meeste "bad things" want jou "bad thing" verplaatst jou "good thing"


Maar dan het 2de gedeelte:

"But vice versa; The bad things don't necessarily spoil the good things or make them less important."
Als je me deze quote een maand geleden had gegeven had ik gedacht dat de slechte dingen ZEKER de goede dingen kan uitwissen (en verscheuren en verkruimelen). maar ik dacht vandaag aan deze quote en opeens dacht ik, het is wel waar.... het feit dat mijn zwangerschap niet goed is gelopen maakt het er niet minder belangrijk van. ik had die 11 dagen niet willen missen! voor geen goud! die periode is nu zo speciaal en kostbaar geworden. we hebben de eerste stapjes van een zwangerschap mogen meemaken, de spanning, en alle leuke voorpret! en het was ECHT, soms lijkt die periode wel een droom, en al die leuke gesprekken, belevenissen en gevoelens wil ik niet vergeten, of als een droom wegschuiven. het was echt! en het blijft altijd bij ons, die speciale tijd!

Het heeft zeker toch ook een hoop toegevoegd aan "My pile of good things"

Rainbow Baby

Nu de dagen snel aftellen naar DE dag, begint die knoop in mijn borstkas zich weer samen te trekken en zwaarder te worden. Ik heb geen zin in gedoe, ik heb eigenlijk nergens zin in... ik merk dat ik sneller boos word en dat ik kortaf kan zijn, (neem het me niet kwalijk) en mijn hoofd die blijft maar denken... Hoe groot zou mijn buik nu zijn, Hoe zou de woonkamer zijn ingericht? waar zou de box staan? en de dagen worden steeds meer alsof ik door bv, griesmeelpap heen aan het zwemen ben, ik wil dolgraag vooruit, maar het lukt nu nog niet zo snel als ik zou willen.....

Met oud en nieuw lukte het goed, (boven verwachting goed) bij elke samenvatting van het jaar konden natuurlijk het WK en MH17 niet missen. 10 keer op een avond herrinderd worden aan de mooiste dag en de vreselijkste dag van het jaar was iets waar ik echt tegenop zag. maar het ging goed, ik had me erop voorbereid en ik zag het aankomen. Soms zie je dingen niet aankomen, de geur van de zonnebrandcreme die ik net gekocht had en me de hele zomer rmee heb ingesmeerd, of een nummer of gedichtje dat voorbij komt en dan zit je weer als een waterige snotdoek voor je laptop of tv..

Vandaag kwam ik een zelfgemaakt wiegje tegen en daar stond naast dat hij was gemaakt voor een Rainbow baby. Ernaast stond uitgelegd dat Een Rainbow baby een baby is die geboren is nadat iemand eerder een miskraam heeft gehad. en toen iemand vroeg "waarom Rainbow?" stond er: "Something beautiful can happen after a horrible storm" (Omdat er iets geweldigs kan gebeuren naar een vreselijke storm) En ik moest meteen denken aan de ketting die ik van peter heb gekregen toen ik zwanger was. (echt 2 dagen voor we er achter kwamen) het is een kristallen hartje. en als de zon er doorheen schijnt zie je vaak kleine regenboogjezs overal. De term regenboog baby lichte de dag op, en heeft eigenlijk mijn mindset weer een beetje de goede kant op gezet, ik voelde wat druk en gewicht van me af glijden. Ik kan het niet uitleggen maar het gevoel van "het verleden kan je allen maar meedragen, en de toekomst ligt nog wijd open" kwam vandaag omhoog. lichtere dagen die heb ik nodig, en regenbogen gebeuren elke dag!!

Miskraam.. en dan verder..

De meeste mensen kunnen vaak geen baby's zwangeren of al die boekjes in de brievenbus meer zien als de zwangerschap misgaat. ik heb eigenlijk het tegenovergestelde! al die bolle buiken (want ze vallen me nu ECHT op) en al die schattige kindjes in de buggy's en kinderwagens bewijzen maar weer dat de natuur meestal gewoon zijn werk doet! (en ik besef ook dat de natuur gewoon zijn werk heeft gedaan bij mij)
Ik heb niet het gevoel dat ik iets mis heb gedaan (wat positief is volgens mij) we hebben gewoon pech gehad.

wat me het meeste opvalt is dat mensen soms denken dat een miskraam gewoon een soort van heftigere ongesteldheid is en dat je de volgende dag alweer moet kunnen werken. Je lichaam heeft echt nog een poosje nodig om al de hormonen uit je lijf te krijgen dus die borsten, dat warm zijn (plus nog die buikkrampen die je elke dag van de week erna herinnert aan wat er gebeurd is) blijven nog een poos, het duurt toch echt bijna 3 weken voor je je weer een beetje normaal voelt. en dan hebben we het nog niet eens over de psychologische effecten gehad, de tijd leek langzaam te gaan maar toen ik terug keek was het alweer 4 weken geleden, de leeft in een roes waar alles in slowmotion gaat maar de wereld erbuiten draait alleen maar sneller dan normaal.

Het verwerken van wat er in 2 weken is gebeurt neemt ook best wat tijd in beslag. die 2 weken waren de heftigste weken die ik ooit heb meegemaakt. alles wat er op je af komt met een zwangerschap alle dingen die opeens echt worden. dat je zelf de keuzes moet maken voor jou gezinnetje. welke verloskundepraktijk?, wil ik eigenlijk die testen? alles wat ik in mijn werk heb gezien, Ineens was ik de zwangere vrouw die een kind kreeg en de keuzes moest maken.(door de kraamzorg opleiding heb ik een goed plaatje van hoe je leven verandert als je een baby krijgt, en hoeveel keuzes je moet maken) Al die dingen die in je hoofd spelen als je leven op het punt staat te veranderen, ook die worden in eenkeer met een noodstop tot stilstand gebracht en dan blijft er veel tijd over om te denken. zoals ik al zei heb ik gelukkig nooit gedacht dat ik er ook maar iets aan had kunnen veranderen, of dat ik iets fout had gedaan.

Ik heb na de miskraam een babydekentje gehaakt, sommige mensen keken me gek aan, zo van dat hoeft nu toch niet (meer). Maar ik wou iets maken voor onze toekomstige baby, niet iets wat ik heb gemaakt toen ik zwanger was en dat het dan misgaat, dit deken is voor onze droom, onze baby! Dat deken staat los van elke zwangerschap en is voor het uiteindelijke doel (misschien pas over een paar jaar) die BABY. Ik denk ook dat dat deken me geholpen heeft om mijn gedachten te verzetten en het is een beetje een aandenken geworden van nu, voor de toekomst. (als je begrijpt wat ik bedoel)

Als ik mensen zeg dat ik waarschijnlijk bij een volgende zwangerschap in het begin nog niet "echt" blij kan zijn, krijg ik verontwaardigde reacties van "Natuurlijk wel!" ik ben in totaal 7 weken zwanger geweest, heel pril maar ik zou echt de volgende keer moeten kijken wanneer ik er vertrouwen ik krijg, maar ik weet zeker dat dit niet meteen zal zijn.. .

De opmerking die ik nog het meeste hoor is, ik hoop dat het snel raak is! Maar om eerlijk te zijn heb ik geen haast. In mijn opinie is kinderen krijgen best wel egoïstisch, ik bedoel je zet geen kind op de wereld omdat je denkt dat de wereld daar beter van word, die is al overbevolkt genoeg. Je doet het toch voor jezelf om jou leven te verrijken met een kindje van jezelf.. De wereld heeft geen haast en mijn leven is/was eigenlijk wel prima zo. Na de zwangerschap denk ik toch wel iets vaker over een kindje van onszelf. en dan komen de eerste vragen/keuzes.....  Wanneer is de juiste tijd? wanneer ben je genoeg voorbereid? Ik denk niet dat je het kunt plannen,  we laten het over aan het lot en we zien wel waar het schip aanmeert (strandt is zo deprimerend)

11 Dagen Zwanger! Maar nu niet meer..

Op de dag dat Nederland tegen Brazilië de troostfinale moesten spelen van het WK 2014 (Za 12 juli 2014) kwamen mijn vriend en ik erachter dat we zwanger waren. Opeens dacht ik het WK is bijna afgelopen en ik ben volgens mij al een poosje niet ongesteld geweest. Snel een test gehaald en even later stond er een heel licht streepje! We hebben nog 2 testen gehaald en ze zeiden allemaal hetzelfde ZWANGER!

We schrokken wel een beetje want dit lag niet in de planning. Mijn vriend had (even de nadruk op had) nog geen baan, de rekeningen stapelen zich op en dan een baby erbij.... Gelukkig ben ik een persoon die overal mogelijkheden in ziet, en na ongeveer 10 minuten waren we dolblij! Ons huis is niet super groot, maar de slaapkamer is 1 hele verdieping en die box in de kamer kon ook wel als we de achtertafel weg zouden halen. (voor de duidelijkheid we gebruiken de achtertafel nooit, het is een verzamelplek voor "Dingen" geworden)

Snel naar de Kruidvat voor zwangerschaps- vitamines,en de buik en borstenbalsem van Zwitsal kon ik ook niet laten staan. (ik heb in de eerste week bij elk supermarktbezoek een Zwitsal iets meegenomen) Ik weet dat ze bij de wibra soms “merkspulletjes” hebben staan dus ik ben eens naar binnen gelopen om te kijken bij de babydingetjes. Er lag een Fisher-Price rammelaar dingetje in de vorm van een vlinder en die heb ik meegenomen als 1^ste aanschaf voor baby!

De symptomen kwamen in een rap tempo en binnen 3 dagen grapte ik al dat ik niet mer zwanger wilde zijn, mijn borsten waren stenen en ik kon geen hap normaal doorslikken, alles stonk en ik vond ons huis opeens wel echt een chaos.  Ik kon die nacht niet slapen, en heb toen nog midden in de nacht mij aangemeld voor Moeders voor Moeders, een goed en makkelijk initiatief!

Ik heb meteen de volgende dag mijn beste vriendin gebeld en toen ik zie “ik moet je iets vertellen” hoorde ik aan de andere kant van de telefoon “Je bent zwanger!” Terwijl ik altijd grappend zei “kinderen zijn voor volwassenen!” Ik wacht tot ik 30 ben! Het mooie was dat niemand het van ons verwacht had terwijl Peter en ik zijn al bijna 9 jaar bij elkaar zijn! (Vanaf 02-04-06) Het vertellen vond ik het allerleukst, want zoals ik al zei mijn lichaam voelde al aardig oncomfortabel, en dat zwanger zag je (nog) niks van.

Op internet kon je volgen hoe snel het in je buik ontwikkeld, en elke dag was ik op internet te vinden om na da rare alientje te kijken die op die foto’s staan. Het idee dat er oogjes en armen en beenen “uitstulpingkjes” aan het ontwikkelen waren vond ik zo bijzonder dat ik las alles. Intussen begon mijn buik ook aardig te groeien, niet door baby maar door  mijn PDS, (Prikkelbaar Darm Syndroom) Door de hormonen reageerde mijn darmen door behoorlijk uit te zetten. Ik heb een opleiding kraamzorg gedaan (waarbij ik bij 2 bevallingen ben geweest) en ik zag niet op tegen de bevalling of de kraamweek en het verzorgen, ik weet wat ik kan verwachten en ik keek er na uit. Ik dacht als ik uiteindelijk lig te creperen in bed heb ik vast genoeg van 10 kilo extra (je moet positief blijven) mee slepen en dan komt hij eraan!

De Moeders voor Moeders contactpersoon kwam langs en ik heb me ingeschreven en ben gaan verzamelen. Het enige minpunt is als je in leeuwarden woont dan moet je de flessen zelf weg brengen. Wij hadden onze auto net verkocht dus dat werd slepen op de fiets zeer onhandig (voor Peter), maar voor het goede doel!

Het zwembad was niet van het balkon te slaan, en ik er niet uit! Meteen kijken wat voor voedingstoffen er nodig zijn in dat stadium van ontwikkelen en de nootjes, bruinbrood en fruit ws niet aan te slepen! Honger! En die borsten! Ik moet iets hebben om te slapen, dus het volgende weekend het centrum in, het was een marktdag (dus nog meer fruit en groente) en ik kon het niet laten om even de Prenatal in te gaan met mijn vriend. Ik heb alle babyitems al eens gezien of gebruikt dus het uitzoeken wat er nodig was een een Budgetvorming had ik eerder die week al gedaan. Het enige waar ik mezelf mee wou verwennen was de Stokke Explory, in Black Melange! Wat een prachtige wagen! Peter was ook snel verkocht toen hij hem in het echt zag, en wat leuk om gewoon rond te kijken wat je nou echt leuk vind! We hebben uiteindelijk een paar sokjes met “Oma” gekocht, een buikand en een slaapBH (hallelujah!!). Natuurlijk moest er een Pauline “9 Maanden dagboek” Bij de boekhandel weg komen, en hebben we ook maar meteen het “kraambezoekboek” “Baby’s eerste jaar” en “Mijn opgroeiboek” van Pauline Oud gekocht! Als ik iets doe doe ik het goed!

In diezelfde week op de Donderdag (17 Juli 2014) kwam er nieuws dat er een vliegtuig uit de lucht was geschoten, wat eerst een sterk verhaal leek werd langzaam toch echt! Mh17 vol met Gewone bevolking die op weg waren naar een leuke vakantie in Maleisie. Ik keek erna en vond het erg maar die roze wolk was te groot om af te vallen, mijn hoofd was teveel bezig om mijn eigen realiteit te begrijpen, dan die van de wereld op dat punt. Je zag overal vlaggen halfstok, en de omvang van de ramp druppelde langzaam binnen.

We hebben het weekend erna (Zo 20 juli 2014) onze ouders uitgenodigd voor een “Wij zijn zwanger feestje” Dit wisten zei niet dus het was een leuk verassings feestje. Ik geloof niet zo in wachten met vertellen, als het misgaat en niemand wist er van heb je niemand om mee te praten. De slingers en balonnen  hingen (Roze en blauw) en de “Baby College Fund” spaarpot stond verdekt opgesteld op de achtervensterbank. Wij wonen 1 hoog en toen ze dan de trap op kwamen stond er een verassing op het balkon! Een “Landingsplaats voor de Ooievaar” Ik had het ooit een keer gezien als Ooievaar in de tuin na de geboorte, maar ik vond het wel een leuk en origineel idee om het zo te vertellen, met een camera op hun neus zagen ze de landingsplaats en de reacties zijn Prijsloos!        

Als cadeautje hebben we ze nog sokjes meegegeven waar oma op stond die we het weekend ervoor gekocht hadden.

Ik begon met “puinruimen” in het huis, en alles wat ruimte innam heb ik weg  gegooid of op marktplaats gezet. Op marktplaats vond ik maandag (21- Juli2014) een mooie moederfiets, hij moest nagekeken worden maar mijn vader is fietsenmaker geweest dus dat koopje sleepte ik binnen! We konden hem de volgende dag ophalen!

Die volgende dag (22- Juli-2014)in de loop van de ochtend begon ik een beetje bloed te verliezen, ik schrok me kapot en heb meteen de verloskundige gebeld. Aan de telefoon zei de mevrouw van de verloskundigen praktijk dat het vaker voorkwam en vaak ook niks betekend. Tegen de avond werd het bloedverlies iets minder erg maar ik had al niet meer die wolk, die was weg (gewaaid) zodra ik het roze tegen het witte papier zag afsteken. Mijn vader stond iets later voor de deur dus we hebben de fiets opgehaald! Peter is er de hele dag mee bezig geweest, en op het einde moesten alleen de remkabels nog vervangen worden. Mijn nieuwe fiets!

De volgende dag (24-Juli2014 de dag van Nationale Rouw) kwam het bloedverlies weer iets op, en heb weer gebeld, ze zeiden dat er wel eens een bloedvaatje kan knappen en dat het dan wel weer wat minder word.   Ik was erg ongerust en heb nog eens gebeld met de verloskundigen praktijk, of ik niet voor een scan kon komen. Hier zeiden ze, als het er op de scan goed uitziet is dat geen garantie dat het goed blijft gaan, maar als het fout is dan kunnen we dat zien. Ik heb gezegd dat als het fout is ik dat graag wil weten, en bij uitzondering konden we die dag nog in het MCL terecht voor een echo. In de wachtkamer zaten aan het einde van de dag nog 1 stelletje dat al ver heen was, wat geweldig mooi die buik, maar mijn gevoel zei toen, je hebt pech gehad deze keer.  Ik moest nog naar het toilet, en daar zag ik dat de bloeding echt erger was geworden, er zaten van die vliesjes bij en dat was eerder nog niet. Ik wist het voor ze de scan erop zette, en het was inderdaad fout! Een verbandje had ze niet (want dat was niet haar kantoor!).  Terug naar huis ging mijn buik zeer doen en ik kon thuis nog net op tijd de wc halen,  met het Moeders voor Moeders opvang kannetje (want in de urine zaten nog wel de hormonen) heb ik het opgevangen, ik heb het niet omgedraaid (wat ik zag zag eruit als de achterkant (moederkant) van de placenta, een beetje als een tong onder een vergrootglas. (het staat in mijn geheugen geprent) Ik was in een waas, en het het door de wc gespoeld. (waar ik nu ontzettend veel spijt van heb!) Het bloed liep langs mijn benen naar beneden, en ik schrok me kapot! Ik wou me terugtrekken en pas weer mensen zien als dit voorbij was! Maar we pasten op een kat van vrienden en die zouden de kat komen halen. Ik had echt geen zin hierin en we zeiden dan ook dat peter de kat wel even langs gingen brengen. Maar het druppelde een beetje en dan zou de kat nat worden(!!) dus ze wouden hem ophalen. (ik werd zo boos op ze! Dat het op hun manier moest!) Nu moest ik me zelfs in mijn eigen huis terugtrekken naar boven! Wat erg ongemakkelijk voelde want ik houdt van gezelligheid! Maar ik had geen zin om iemand (een uur nadat wij het te horen hadden gekregen) onder ogen moest komen. De rest van die tijd is snel gegaan, het idee dat je in maart geen kindje hebt moest ik heel erg aan wennen (terwijl ik er 11 dagen geleden niks van wist) mijn toekomst was weer leeg en wazig (zoals bij iedereen altijd).  Dan valt er een beetje een gat, waar je ogen weer even aan het duister moeten wennen voor je ziet dat er toch iets om je heen is. En dat je niks anders kan dan aan die “Nieuwe” nieuwe realiteit te wennen. Ja je was zwanger, maar nu niet meer....

Een jeugd met een ADHD stempel.

ik was 7 of 8 toen ik ineens ADHD  had.....

de gebeurtenissen van herinneringen zullen in de jaren 90 zijn...  

Mijn ouders waren erg jong toen ze mij kregen (19/20) en zijn uit elkaar gegaan toen ik 3 of 4 was. Ik noemde mijn biologische vader altijd Papa (en ik heb tot ik 6 jaar was gedacht dat dat zijn naam was) er werd niet over gepraat, en ik wist niet beter. Ik heb nooit gedacht hoe overweldigend een kind op je 20ste krijgen moet zijn. De eerste keer dat ik erachter kwam dat mijn moeder 20 was toen ze mij kreeg was op mijn moeder haar 32 ste verjaardag. ik was 12. Dat rekensommetje had ik snel gemaakt, maar als kind sta je daar niet bij stil.

Ik kan mij grote dingen uit mijn jeugd niet herinneren waarom ik heb geen idee. Ik kan me wel stukjes van vroeger herinneren maar dat is allemaal met mijn Heit (fries voor vader). Heit is eigenlijk mijn "stiefvader" maar al mijn herinneringen zijn met Heit en hij is er altijd voor ons geweest dus hem beschouw ik dan ook als mijn ECHTE vader. Ik kan me niks herinneren over de scheiding, het wisselen van huis, of de geboorte van mijn broertje. Ook waarom mijn Vader en Moeder uit elkaar zijn gegaan weet ik niet, ik heb hier en daar dingen gehoor, maar dit is altijd van 1 kant gekomen. Er zijn 2 versies en ze zijn beide zo verschillend dat ik niet geloof dat de complete waarheid erbij zit.

Ik was (na eigen zeggen) een vrolijk spontaan impulsief kind dat altijd wel iets zocht om te doen. Ik droomde van de verre landen in mijn reisboeken. (vooral Machu Pichu in Peru) en mijn gedachtetrein loopt (nog) altijd op topsnelheid, ik ben creatief, vroeger maakte ik van oude kleding (en soms kleding die ik niet leuk vond) poppenkleertjes, en ik was vooral een buitenkind. Voor ons huis lag een speltuin, en de hele buurt was vol kinderen en altijd gezellig, ik heb leuke herinneringen aan zomeravonden met alle buurtkinderen Blikspuit spelen. Ik had mijn eigen interesses en je kon me vaak een hele dag in de bibliotheek vinden met mijn neus in boeken over "vroeger", Egypte, piraten en Verre landen. We gingen als gezin niet vaak op uitstapjes. Wij hadden de camping, De Kale Duinen, Appelscha, met een stacaravan, en elke zomer-weekend (of zolang het water nog aangesloten was, ivbm de winter) gingen we naar de camping. Waar ik ook weer hele dagen buiten in het dennenbos of bij het meer was. Maar nu genoeg over mij, Dromer/Doener/Denker/Impulsief/Nieuwsgierig. We gaan het hebben over mijn Stempel.....  En waar die toch vandaan kwam...

ik was 6 of 7

Ik heb korte stukjes in mijn hoofd die grote indruk hebben gemaakt en sommige dingen hebben te maken met mijn ADHD diagnose of stempel. ik heb de tijdlijn vast helemaal verkeerd in mijn hoofd, en sommige stukjes zijn vanuit mijn oogpunt dus ik heb geen idee wat ze observeerden, deden of testen. Ik denk dat het daar begint. Ik ben een jaar of 7:

- Observatie - Mijn moeder en ik zijn ergens in een medisch centrum of psychologisch iets, ik word in een kamer gezet met speelgoed, ik moet maar gaan spelen, of de "volwassen" mensen nog even blijven weet ik niet, ik ben op het laats alleen, ik loop wat rond  of zit aan een tafeltje met een boekje of een puzzel en wacht tot ze terug komen. Later vang ik het woord "Observatie" op, en ik heb geen idee wat er gebeurt.
             het rare aan deze herinnering is dat ik hem "van boven af" zie, ik kijk naar wat er gebeurt.... ik zie mezelf aan een tafeltje zitten en rond lopen, de sfeer is een beetje bedruk, alsof de zon onder gaat en ze vergeten zijn de lampen aan te zetten, of alsof er zonneschermen naar beneden zijn.
Pas nu ik het opschrijf besef ik hoe raar die herinnering is... als ik nu terug kijk zie ik pas hoe "alleen" dit plaatje is. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Wel weet ik dat ik toen erg onzeker was, ik begon aan mezelf te twijfelen. Ik had geen idee wat er gebeurde en niemand legde iets uit. Op dit punt leek de wereld niet meer stabiel.

Het begin van deze herinnering is een beetje wazig. Op de basisschool worden altijd testjes gedaan op kinderen, leessnelheid en dat soort dingen. Ik vraag me echt af of ik de test voor speciaal onderwijs heb moeten doen aan de hand van die testjes of naar wat de leraren observeerden. (Misschien is het handig om op dit punt te weten dat ik na de groep 8  CITO de HAVO heb gedaan)

- speciale school test - We zijn in Dokkum/Drachten (ik haalde die 2 altijd door elkaar, dus ik heb nu echt geen idee meer welke het was) en we zijn bij een school waarvan me verteld word dat ik hier misschien heen ga. We lopen naar binnen en gaan zitten aan een tafel. Ik krijg een blokkendoosje met houten blokjes die diagonaal in 2 kleuren verdeeld zijn, en een bijhorend boekje met afbeeldingen. ik moet de afbeeldingen namaken met de blokjes. Dan is het Pauze, en moet ik maar buitenspelen. ik zit boven op zo'n boog klimmenrek en kan het raam zien waar ze net mijn "blokkentest" hebben gedaan (ik kan me echt niet herinneren of ik nog meer testjes gedaan heb, deze is blijven hangen) . Ik kijk naar al de andere kinderen, de meeste zijn jongens en ik besluit dat ik niet naar deze school wil, en denk ook aan mijn andere school... Kan ik daar niet blijven? Mag ik daar niet blijven? Waarom moet ik naar deze school? De wereld is weer vloeibaar voor mij..
           Weer zie ik mezelf op het klimmenrek zitten. ik heb dit heel vaak met herinneringen dat ik erop neerkijk.

Ik krijg medicijnen voorgeschreven Ritalin tegen dat drukke en Melatonine (sterker dan je ze tegenwoordig kan kopen) om te slapen. Als kind sliep ik vaak laat in, ik vond het heerlijk om te lezen (en vaak las ik tot net iets-veel-te-laat) of muziek te luisteren.
Intussen gaan we ook met de Taxi naar Groningen, controle voor de medicijnen, om te kijken of de dosis nog goed is. Elke keer weer naar dat kleine kamertje, waar de "Doctor" toch niet naar mij luistert. ik hoef er alleen maar te zitten, elke keer vraagt de arts voel jij je rustiger in je hoofd. en ik zeg altijd nee. Maar artsen praten ook met ouders en die zagen wel een verschil. Het compleet negeren van mijn ontkenning van het effect van de medicijnen is weer een bevestiging elke keer als ik er kom, dat ze toch niet luisteren. Dat dit ADHD stempel niet om mij gaat, maar hoe andere mensen mij zien, dan vooral mijn ouders, leraren en andere "volwassenen"

Ik heb ook een vaag beeld in mijn hoofd van iemand die ons gezin observeerde. Een vrouw met een enorme bos krullen. (jeugdzorg misschien) Waar dit in het plaatje valt heb ik geen idee, en hoe lang dit zo is geweest ook niet. Ze ziet er aardig uit, maar ze hoort "erbij"
De Vreemde vrouw - de enigste beelden die ik hier bij heb is een zomeravond, ZE komt, dus ik moet achterhuis blijven, de parasol staat open en ZE praat met mijn moeder. Ik doe niks, alle vriendjes zijn voor in de speeltuin.
      Dit vond ik vroeger erg verdacht, mijn moeder was jong toen ze mij kreeg, en welke overweldigde moeder raakt er niet gefrustreerd. mijn moeder had een arsenaal bedreigingen om ons onder controle te krijgen en 2 ervan waren, "Dan plaatsen ze je uit huis" "dan ga je maar bij je vader wonen" en ik had geen idee wie dat was, dus die was even erg. Ik gedroeg me altijd op mijn best (en mijn moeder ook) als ZE langs kwam. we waren een modelgezinnetje. ENG vond ik het, voor iemand wiens realiteit zo anders is dan als ZE er niet was, vond ik het altijd maar eng,

Als ik zo terug kijk op de periode van diagnose stelling was ik vooral verward/ ik werd erg onzeker en achterdochtig in alles om me heen. wat andere mensen nou "echt" van me dachten of vonden. Mijn moeder heeft altijd volgehouden dat de medicijnen een verschil hebben gemaakt, maar als ik zo terug kijk denk ik dat vooral het opnieuw verschuiven/Onstabiel worden van mijn wereld een verschil heeft gemaakt. Dat je als kind geen houvast meer hebt.  Dat er in die periode iets in mijn gedrag of persoonlijkheid is veranderd is zeker. Van het goedgelovige was niks meer terug te vinden, en ik ben in die periode ook dichtgeklapt. Mensen iets vertellen had toch geen zin, want wat ze antwoorden kon toch een leugen zijn om ergens achter te komen.

Er was niemand die ik echt kon vertrouwen, school wou mij misschien wel helemaal niet hebben. Mijn ouders bevestigden dat er iets mis met mij was door me naar alle testjes en ziekenhuis bezoeken te slepen, en de mensen waar ik mee kon "praten' waren allemaal deel van een "Instelling" in mijn hoofd. (wat ook zo was, zelfs een vertrouwens persoon hoort ergens bij) Ik merk nu nog steeds dat ik niet geloof wat mensen mij zeggen, en dat ik soms denk dat ze glashard tegen mij aan het liegen zijn.

In mijn ervaring heeft de korte oplossing om dat drukke kind onder controle te houden met een Diagnose/Stempel, een veel langer effect gehad dan waarschijnlijk iedereen wou. Mijn advies is dan ook leg je kind ALLES uit!! Ze krijgen vel meer mee dan je denkt, en als mensen je op jou als persoon
 aanvallen (bij gebrek aan een beter woord) dan heeft dat bij iedereen effect, hoe jong ze ook zijn.

Maar artsen praten met ouders, en die zagen wel een verschil. En dat verschil zal er ongetwijfeld zijn geweest.

Maar als ik eerlijk ben heb IK er nooit iets van gemerkt, ik bedoel dan van MIJN ADHD.

So I hold two fingers up to yesterday
I got out I got out I'm alive but I'm here to stay